Woord van Welkom.

Dat je als kind je vader kon missen, dat hoorde erbij, bij zijn rol als vader. Het strekte hem zelfs tot eer; je vader was onbereikbaar, hij was met belangrijke zaken bezig was, zaken buitenshuis. Je moeder missen is directer, pijnlijker, meer fysiek. Ook omdat je als kind vindt dat je moeder er gewoon hoort te zijn, altijd. Een moeder durf je op te eisen. Is ze er niet, luistert ze niet, kijkt ze niet en heeft ze niet door waar jij van wakker ligt, dan is dat missen een pijnlijk missen. Waar je van gaat huilen. Het missen van je moeder verwijt je háár. Het missen van je vader sla je naar binnen op, de reden daarvoor leg je bij jezelf; je houdt er rekening mee dat je voor je vader niet interessant genoeg bent. Het is de vader van wie je verwacht dat hij een medicijn weet voor wanneer je ziek bent. Van je moeder verwacht je een kus op de plek waar het pijn doet. Dat medicijn kun je missen. Die kus niet.